Główna idea artystyczna Andrzeja Panufnika: osiągnięcie w dziele muzycznym równowagi między bogactwem emocji i ładunkiem intelektualnym towarzyszyła mu w całej jego drodze twórczej. System dźwiękowy kompozytora skrystalizował się wprawdzie dopiero z końcem lat sześćdziesiątych, ale zalążki tego systemu i tendencję do komponowania klarownej formy można zaobserwować już na początku tej drogi. Naturalne we wczesnym okresie twórczości czerpanie elementów stylistycznych z muzyki innych kompozytorów, wynikające z fascynacji muzyką mistrzów i uczenia się rzemiosła kompozytorskiego współistniało w poetyce muzycznej Andrzeja Panufnika z poszukiwaniem nowych zasad relacji między dźwiękami, które zapewniałyby utworowi swoistą, muzyczną logikę, ale jednocześnie nie pozostawałyby czysto intelektualną spekulacją w świecie dźwięków. Wcześnie skrystalizowana świadomość zamierzonego celu artystycznego i konsekwencja w pracy nad indywidualnym systemem dźwiękowym pozwoliła Andrzejowi Panufnikowi skomponować muzykę, która przez struktury dźwiękowe, ukształtowane z precyzją architekta wyraża szerokie spektrum emocji i nastrojów: liryzm i dramat, radość i smutek, stany kontemplacji i niepohamowanej żywiołowości.
[Fragment wstępu książki]
