Kino muzyczne ma trwałe miejsce w historii kinematografii i choć niedoceniane, a właściwie wręcz niedostrzegane przez naszych krytyków, historyków filmu, publicystów, to jednak cieszyło się i cieszy wśród publiczności niesłabnącym powodzeniem. Jako odrębny gatunek, film muzyczny już praktycznie nie istnieje, przegrał rywalizację z kinem akcji. Ale przeżył swoje wspaniałe ćwierćwiecze pełne chwały, tłumów przed kasami i przebojów śpiewanych przez cały świat. Były to czasy Freda Astaire'a i Ginger Rogers, Dicka Powella i Ruby Keelera, Jeanette MacDonald i Maurice'a Chevaliera, a później Nelsona Eddy, czasy genialnego choreografa Busby Berkeleya i jego pełnego inwencji następcy, Gene Kelly'ego, czasy obejmujące lata 1930-1955. Przewodnik po filmach muzycznych oprowadza nas zatem głównie po świecie, którego już nie ma. Istnieje tylko na ekranach iluzjonów i w naszej pamięci; jego celem jest odświeżenie tej pamięci i utrwalenie jej. Obejmuje omówienia ponad 280 filmów muzycznych: najwybitniejszych, najpopularniejszych lub z jakichś szczególnych względów istotnych dla polskiego widza.
