"Materiał zawarty w niniejszym zbiorze dopomoże rozwinąć i ugruntować ogólną technikę gry, usprawnić grę legato i staccato, zapoznać ze skomplikowaną rytmiką oraz aplikaturą pomocniczą.
O doborze odpowiednich dla ucznia etiud decyduje nauczyciel, który najlepiej zna jego indywidualne potrzeby.
W operowej i symfonicznej literaturze muzycznej zdarzają się fragmenty, gdzie nieskazitelne pod względem technicznym wykonanie partii fletowej możliwe jest tylko przy zastosowaniu aplikatury pomocniczej. Znaczenie tej aplikatury polega na tym, że nadzwyczaj złożona i niewygodna aplikaturą górnego rejestru w granicach od d3 do g3 zmienia się w bardzo prostą i wygodną aplikaturę dźwięków leżących o kwintę w dół. Zamieszczone w niniejszym zbiorze etiudy M. Płatonowa (42-46 i 50) służą właśnie wyuczeniu aplikatury pomocniczej oraz specjalnie trudnych dźwięków w górnej skali fletu. W niniejszym zbiorze zalecenie posługiwania się aplikaturą pomocniczą jest każdorazowo zaznaczone. Tam gdzie nie ma żadnych oznaczeń, należy posługiwać się aplikaturą zasadniczą.
Przy opracowaniu etiud dokonałem w niektórych wypadkach zmiany dynamiki, frazowania i rozmieszczenia znaków oddechowych.
Oprócz zwykłych znaków oddechowych (V) - dla ułatwienia wykonania i swobody oddechu w miejscach trudniejszych - zastosowano nawias, obejmujący nuty, które mogą być opuszczone przy wykonaniu".
