Sonata na fortepian i skrzypce Cesara Francka to jedno z najcenniejszych dzieł w repertuarze skrzypcowym, arcydzieło o cyklicznej formie z wdziękiem i ekspresyjną siłą niemal paradygmatyczną dla epoki muzycznego romantyzmu. Utwór ten powstał w 1886 roku i został zadedykowany belgijskiemu skrzypkowi i kompozytorowi Eugène'owi Ysaÿe.
Po śmierci Francka w 1890 r. Pierwotny wydawca Sonaty, paryski dom Julien Hamelle, ogłosił w 1910 r. Aranżację utworu na flet. Nie udało się jednak znaleźć żadnej kopii tej publikacji. To, że fletowa wersja Sonaty Francka znalazła trwałe miejsce w repertuarze kameralnym, to przede wszystkim zasługa Jean-Pierre'a Rampala, który wielokrotnie wykonywał własną aranżację utworu.
Nie było do przezwyciężenia idiomatycznych technik skrzypcowych, a śpiewna partia solowa, z jej szeroko łukowatymi melodiami, wydaje się zupełnie naturalna na instrumencie dętym. Obecny układ fletu w dużej mierze przyjmuje niezmienioną oryginalną partię skrzypiec, jedynie transponując te fragmenty, które znajdują się poniżej zakresu fletu. W takich przypadkach zmiana rejestru zaczyna się wystarczająco wcześnie, aby uniknąć zakłóceń w linii melodycznej i kontekście muzycznym. Równowaga między instrumentem solowym a (niezmienionym) akompaniamentem fortepianu pozostaje nienaruszona.
Edycję zamyka tekst informacyjny o genezie i historii recepcji sonaty (niem. / Ks. / Inż.).
Zwycięzca Konkursu Muzyki Nowo opublikowanej Krajowego Stowarzyszenia Fletowego 2016
