Nokturny fortepianowe Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego czerpią z tradycji gatunku stworzonego przez Johna Fielda, a przekształconego i rozsławionego przez Fryderyka Chopina (którym zresztą Dobrzyński się w swych utworach niewątpliwie inspirował). Faktura w duchu „pieśni bez słów” łączy śpiewną melodię i „gitarowy” akompaniament w postaci rozłożonych akordów. Wspólną cechą nokturnów Dobrzyńskiego jest trzyczęściowa forma z kodą, w której – inaczej niż u Chopina – część środkowa z reguły nie kontrastuje charakterem ze skrajnymi, lecz powraca do wcześniejszych motywów melodycznych. Motywy te, niczym w wariacjach, poddawane są ornamentacji bądź transpozycji, przybierając z każdym powtórzeniem coraz ozdobniejszą i kunsztowniejszą postać. Nokturnowy jest bez wątpienia nastrój tych utworów, budzący skojarzenia z nocą, miłością i zadumą, czasem bardziej sentymentalny, czasem bardziej namiętny. Największą oryginalnością cechuje się Nokturn B-dur op. 21 nr 3, w którym puste kwinty i rytm akompaniamentu oraz taneczny charakter (tempo Allegretto alla masovienna) wskazują na połączenie nokturnu z mazurkiem.
check_circle
check_circle
