Sergei Prokofiev
Toccata op. 11
Gatunek toccata przeszedł ogromne zmiany od czasów Bacha. Pierwotnie oznaczało utwory o charakterze recytatywnym lub improwizacyjnym, od XIX wieku nacisk kładziono na ciągły, pulsujący rytm. W arcydziele Prokofiewa, skomponowanym w 1912 roku, rytm ten przeradza się w uderzający pęd motoryczny, pozbawiony rozbudowanych tematów i motywów. To, co dziś wydaje się nam fascynujące i fascynujące, dla ówczesnych krytyków było szokiem. Ale byli też zwolennicy, jak przyjaciel Prokofiewa Nikołaj Miaskowski, który napisał o Toccacie: „To diabelnie sprytna rzecz, nerwowa, energiczna i pełna osobowości”. Oprócz wydań drukowanych, które ukazały się za życia Prokofiewa, dysponowaliśmy także autografem tego wydania urtekstowego. Za palcowanie odpowiedzialna jest Yulianna Avdeeva, mistrzyni wirtuozowskiej muzyki fortepianowej.
