Tryptyk jest muzyką kontrastujących struktur wyodrębnionych metrycznie i agogicznie, w których pierwszoplanową rolę odgrywa kolorystyka brzmieniowa fortepianu. Nieobecność tematyki melodycznej, użycie klasterów, ulotne wizje, nastroje, fantastyka, impresyjność. Umiejętność posługiwania się pedałem znaczy w tej kompozycji wyjątkowo wiele. Zapis utworu tradycyjnym systemem notacji nie pozostawia żadnych niedomówień, ani nie dopuszcza dowolności interpretacyjnych. Kompozytorka posługuje się tu nadal dźwiękiem wydobywanym jedynie za pośrednictwem klawiatury, aczkolwiek szereg fragmentów Tryptyku przypomina do złudzenia ten rodzaj efektów kolorystycznych, jakie m.in. twórcy kompozycji na fortepian preparowany uzyskiwali bezpośrednio ze strun fortepianu.
