W swojej Sonatinie Bartók użył różnych melodii zaczerpniętych z rumuńskiej instrumentalnej muzyki ludowej. Spojrzenie na źródła pokazuje, jak w 1915 r. Utwór powoli ewoluował z serii fortepianowych transkrypcji rumuńskich melodii ludowych w formie trzech części. W tym wydaniu Urtext, które ukaże się przed publikacją jako część Kompletnego wydania, specjalista Bartók, László Somfai, opisuje ekscytującą genezę dzieła i wyjaśnia późniejszą wersję Bartóka, podczas której zmienił nie tylko tempi, ale i palcowania. Informacje na temat tego utworu uzupełniają wskazówki dotyczące odtwarzania bardzo złożonej notacji fortepianowej samego Bartóka i jego nagrań. Zaproszenie pianistów do ponownego odkrycia Sonatiny.
