Utwory fortepianowe Brahmsa, skomponowane w latach 1892-93, op. 116–119 to ostatnie zbiory, które napisał na ten instrument. Na szczególną uwagę zasługuje stosowanie przez niego „małych form”, któremu towarzyszy dalszy wzrost ekspresji muzycznej w porównaniu do jego wcześniejszych dzieł. W listopadzie 1892 r. Clara Schumann, prawdopodobnie tajna wielbicielka tych utworów, zwierzyła się ze swojego pamiętnika, że były one „prawdziwym źródłem radości, wszystkiego, poezji, pasji, zachwytu, intymności, pełnej najwspanialszych efektów [...]. W tych utworach wreszcie czuję, że muzyczne życie ponownie wnika w moją duszę i gram z prawdziwym oddaniem ”.
Jak op. 116 Fantazje (BA 9628), Three Intermezzos op. 117 powstało w austriackim kurorcie Bad Ischl latem 1892 r. Brahms wysłał je do Klary jako „małą kontynuację” poprzedniego tomu. Pierwszy z utworów zyskał dużą popularność. Brahms poprzedził go słowami: „Śpij spokojnie, moje dziecko, śpij miękko i głęboko! / Jak bardzo boli cię widzieć, jak płaczesz z ludowej kolekcji poezji Herdera Stimmen der Völker. Odrzucił próbę wydawcy z Bonn, Simrocka, aby wydać utwór osobno jako „kolebkę lub kołysankę”.
