W XIX wieku Nicolò Paganini był ucieleśnieniem wirtuoza. Wielu kompozytorów wykorzystywało jego motywy muzyczne do własnej twórczości. Johannes Brahms również nie wahał się wykorzystać dzieła Paganiniego - wirtuoza skrzypiec jako podstawy kompozycji na swój własny instrument, fortepian, wykorzystując Capriccio nr. 24-moll z Paganini op. 1 jako jego model. Brahms początkowo postrzegał Wariacje, skomponowane w 1862/63, jedynie jako „ćwiczenie na palec” dla siebie i nie miał zamiaru ich publikować. Po kilku latach na szczęście postanowił inaczej, dzięki czemu pianiści będący miłośnikami Brahmsa mogą cieszyć się niezwykłym arcydziełem wirtuoza. W przeciwieństwie do wariacji na ten sam temat Chopina, Schumanna i Liszta, te autorstwa Brahmsa oferują znacznie bogatsze, nowatorskie spektrum wariacji pianistycznych. To, czy gracze uznają je za „odmiany czarownic”, podobnie jak Clara Schumann, jest dla nich kwestią.
