Utwory fortepianowe Brahmsa, skomponowane w latach 1892–1893, op. 116–119 to ostatnie zbiory, które napisał na ten instrument. Na szczególną uwagę zasługuje stosowanie przez niego „małych form”, któremu towarzyszy dalszy wzrost ekspresji muzycznej w porównaniu do jego wcześniejszych dzieł. W listopadzie 1892 r. Clara Schumann, prawdopodobnie tajna wielbicielka tych utworów, zwierzyła się ze swojego pamiętnika, że były one „prawdziwym źródłem radości, wszystkiego, poezji, pasji, zachwytu, intymności, pełnej najwspanialszych efektów [...]. W tych utworach wreszcie czuję, że muzyczne życie ponownie wnika w moją duszę i gram z prawdziwym oddaniem ”.
Fantazje op. 116, zostały skomponowane w austriackim kurorcie Bad Ischl latem 1892 roku. Clara opisała je ekstatycznie jako „cudownie oryginalne utwory fortepianowe”, cztery „senne” intermezza i trzy „głęboko namiętne” kaprysy. Te pierwsze są średnio trudne do grania, podczas gdy kaprysy wymagają znacznej wirtuozerii.
