JULIUSZ WERTHEIM urodził się 24 listopada 1880 r. w Warszawie, zmarł 6 maja 1928 r. tamże. Był polskim kompozytorem, pianistą, dyrygentem, pedagogiem i krytykiem muzycznym. Gry na fortepianie uczył się u Rudolfa Strobla, Karla H. Bartha i Maurycego Moszkowskiego. Kompozycję studiował u Heinricha Urbana w Berlinie i u Zygmunta Noskowskiego w Instytucie Muzycznym w Warszawie (dyplom ze złotym medalem w 1901 r.). W 1902 r. zadebiutował w Filharmonii Warszawskiej jako pianista. Koncertował w Niemczech, Francji, Anglii, Rosji i Ameryce Pn. W latach 1919-21 był profesorem instrumentacji, dyrygentury i czytania partytur w konserwatorium w Warszawie. Do jego uczniów należeli m. in. Bolesław Kon i Paweł Klecki. Przyjaźnił się z Wilhelmem Backhausem, Józefem Hoffmanem, Arturem Rubinsteinem, Józefem Śliwińskim, Ignacym Friedmanem, Romanem Statkowskim i Maurycym Moszkowskim.
Twórczość Juliusza Wertheima obejmuje utwory orkiestrowe (m. in. Symfonia e-moll, Wariacje symfoniczne na temat własny op. 19, Koncert fortepianowy h-moll op. 1), Sonatę fis-moll op. 18 na skrzypce i fortepian, utwory fortepianowe, pieśni oraz operę Fatamorgana.
