Biorąc pod uwagę talenty Saint-Saënsa zarówno jako pianisty, jak i kompozytora, było oczywiste, że wcześnie zaangażował się w gatunek koncertów fortepianowych. Wyraźnie jednak wyrzekł się dominującego wówczas we Francji „koncertu genialnego”, stwierdzając zamiast tego, że „solową część koncertu należy ułożyć i potraktować jak dramatyczną rolę”. Koncepcję „koncertu symfonicznego” zrealizował w drugim koncercie fortepianowym, skomponowanym w 1868 r. Partia solowa jest bardzo trudna technicznie, a jednocześnie ściśle związana z orkiestrą. Za redukcję fortepianów na podstawie własnej wersji kompozytora na dwa fortepiany odpowiada Johannes Umbreit; Pascal Rogé dostarcza palcowania do partii solowej.
