W marcu 1848 r. Liszt zamieszkał w Weimarze ze swoją nową partnerką księżniczką Carolyne Sayn-Wittgenstein, wkraczając w okres bardziej ustabilizowany. Nie tylko zachęcony przez swojego partnera, odwrócił się od kariery wirtuozowskiej i zaczął koncentrować się na komponowaniu; latem 1848 r. zakończył pracę nad studiami znanymi dziś jako Il lamento, La leggierezza i Un sospiro. W przeciwieństwie do wczesnych studiów Liszta, które koncentrowały się bardziej na technice fortepianowej, nowe studia koncertowe są zdominowane przez poetyckie pomysły i koncepcję tonalną. Często są one odtwarzane w recitalach i zaliczane do obowiązkowych utworów w konserwatoriach muzycznych i konkursach pianistycznych.
