Mimo swojej niecodziennej formy - konstrukcji złożonej z dwóch sekcji, z których każda składa się z dwóch części granych bez przerwy - utwór z 1875 roku od początku cieszył się dużym powodzeniem. Swoim wyważonym stosunkiem partii solowej do orkiestry niemal idealnie koresponduje z modelem „koncertu symfonicznego” i numerami wśród najpopularniejszych koncertów tego francuskiego kompozytora. W pierwszym wydaniu z 1877 r. Postać nie mniej niż Gabriel Fauré wykonała transkrypcję partii orkiestrowej na fortepian - optymalną podstawę dla redukcji fortepianu Johannesa Umbreita do pierwszego wydania Urtext w historii tego utworu. Jeśli chodzi o Koncerty fortepianowe nr. 2 i nie. 5 wydanego już przez Henle, Pascal Rogé, jeden z największych znawców dzieł fortepianowych Saint-Saënsa, również dostarczył palcowania do tego wydania.
