Kompozycje Johannesa Brahmsa na jeden instrument i fortepian są standardami w literaturze kameralnej od samego początku. Prace te zostały napisane z myślą o konkretnych wykonawcach i Brahms ściśle z nimi współpracował przy dopracowywaniu ostatecznych tekstów. Niemniej jednak rzadko podchodzimy do muzyki, biorąc pod uwagę możliwości instrumentów, dla których Brahms pisał, lub praktyki wykonawcze poszczególnych graczy, którzy jako pierwsi wykonali te kompozycje, w tym samego Brahmsa.
Nowe edycje urtext
Pionierskie nowe, krytyczne pod względem naukowym wydania utworów Brahmsa na jeden instrument i fortepian są edytowane przez zespół muzykologów, którzy są również wykonawcami. Oferują dzisiejszym muzykom nie tylko wiarygodny tekst muzyczny oparty na wszystkich znanych źródłach, ale także kompleksowe podejście do utworów, które ma na celu umieszczenie ich w ich historycznym kontekście i wyjaśnienie złożonego znaczenia, do którego kompozytor chciał przekazać swoją notację wykonawcy.
Oprócz tekstu muzycznego wydania te zawierają pouczające wprowadzenie, zawierające genezę, historię publikacji i odbiór dzieł. Jednocześnie istnieje pełna lista źródeł, wyjaśnienie procedur redakcyjnych i komentarz krytyczny. Ponadto każdy tom zawiera szczegółowe omówienie konkretnych zagadnień związanych z praktyką wykonawczą, poruszanych przez poszczególne utwory.
Integralną częścią kompleksu publikacji Brahmsa firmy Bärenreiter jest broszura tekstowa, która przybliża ogólne zagadnienia praktyki wykonawczej XIX wieku w odniesieniu np. tempo, rubato, elastyczność rytmiczna i artykulacja. Ponadto muzycy znajdą cenne informacje dotyczące vibrato, portamento i kłaniania się. Na koniec omówiono cechy gry fortepianowej Brahmsa, a także jego kręgów i współczesnych.
Edycje sonat na skrzypce i altówkę pochodzą nie tylko z części Urtext wolnej od wszelkich redakcji, ale także z dodatkową częścią, w tym palcami i ukłonami opartymi na praktykach Josepha Joachima i jego współpracowników. Te oznaczenia szczególnie odnoszą się do publikacji sonat pod redakcją uczniów Joachima, Leopolda Auera i Ossipa Schnirlina, a także współpracowników Brahmsa, Franza Kneisela. Podobne podejście zastosowano w sonatach wiolonczelowych, wykorzystując oznaczenia wykonawcze Roberta Hausmanna (dla którego Brahms napisał Sonatę F-dur), Hugo Beckera, z którym
Brahms to zrobił, a Julius Klengel, który również był blisko swojego kręgu.
Co ważne, nowy kompleks Brahmsa Bärenreitera wnosi także w ręce gracza dwa zaniedbane dzieła, a mianowicie wspaniałe wersje op. 120 sonat, oryginalnie napisane na altówkę lub klarnet i fortepian. Aranżacje Brahmsa na skrzypce i fortepian nieoczekiwanie zniknęły ze standardowego repertuaru na początku XX wieku. W tych wersjach Brahms nie tylko dostosowywał partię solo na skrzypce, dokonał wielu zmian w partii fortepianu, rzucając pobudzające do myślenia światło na wersje klarnet i altówkę.
