W ciągu 25 lat po śmierci Mozarta ogromna ilość jego muzyki została zaaranżowana i dostosowana do nienasyconego apetytu europejskiej publiczności muzycznej. Niemal każde większe dzieło zostało przygotowane na fortepian na cztery ręce, nawet niektóre opery zostały ustawione na kwartet smyczkowy lub inne partytury kameralne.
Dwie nowe publikacje Bärenreiter cofają czas i dają nam wgląd w praktykę wykonawczą z początku XIX wieku; muzyka przeznaczona do grania!
Aranżacje obejmują bardzo popularne kompozycje kameralne Mozarta, Kwintet na klarnet i Kwartet smyczkowy K. 581 w anonimowym układzie z 1809 na klarnet (lub skrzypce) i fortepian, a także dwa duety Mozarta na skrzypce i altówkę K. 423-424 w aranżacji autor: Johannes Traeg w 1805 r. na skrzypce i wiolonczelę.
„Grande Sonate” na klarnet (lub skrzypce) i fortepian, opublikowane przez Artaria, jest wczesną aranżacją dzieła Mozarta, którego autograf nie istnieje.
Redaktor, Christopher Hogwood, splata mozaikę źródeł kwintetu, uzasadniając to ustawienie na klarnet i fortepian jako poważne źródło pracy.
Johannes Traeg, znajomy Mozarta i wydawca, szybko zareagował na publiczne zapotrzebowanie na domowe aranżacje Mozarta na początku XIX wieku.
Jego aranżacje duetów skrzypcowych - Viola K. 423-424 na skrzypce i wiolonczelę, opublikowane w 1805 r., Są odpowiedzią na potrzebę bardziej aktywnej partii wiolonczeli w muzyce kameralnej.
Dietrich Berke, redaktor „New Mozart Edition” i redaktor tomu NMA zawierającego duety, wyraźnie pokazuje drogę od autografu Mozarta do aranżacji i oferuje nam pouczającą przedmowę o duetach i ich miejscu w tworzeniu muzyki krajowej na przełom XIX wieku.
