Andante na obój i fortepian zostało odnalezione dopiero po śmierci kompozytora w 2014 roku. Zgodnie z jego prywatnymi zapiskami, do których dotarła rodzina twórcy, powstało w 1951 roku, jest więc jedną z jego pierwszych kompozycji.
Ten jednoczęściowy utwór, osadzony w estetyce neoromantycznej, oparty jest na dwóch tematach. Pierwszy – w tonacji d-moll – początkowo pojawia się w partii fortepianu, a następnie przechodzi do oboju, wprowadza słuchacza w spokojny, sentymentalny nastrój. Temat drugi – w tonacji D-dur – jest żywszy i radośniejszy (più mosso), chociaż niektóre jego fragmenty zbliżają się melodycznie do tematu pierwszego na zasadzie wariacyjnego opracowania. Po nim następuje solowa kadencja oboju, która prowadzi do repryzy tematu pierwszego i następującej po niej spokojnej, kantylenowej kody.
Andante na obój i fortepian Józefa Świdra, mimo swojej urzekającej prostoty, jest utworem pełnym zadumy, nostalgii i subtelnej melancholii. Świadczy o zamiłowaniu młodego kompozytora do klarowności, liryzmu i romantycznej ekspresji, typowej dla jego późniejszej twórczości.
