3 dla 13, Koncert fortepianowy i Eine kleine Herbstmusik utwory bardzo łatwe w odbiorze, nawiązujące do rozmaitych muzycznych stylów, żonglujące konwencjami. To takie muzyczne łamigłówki, skonstruowane przez kompozytora z myślą o odbiorcy, który rozszyfruje tyle, na ile pozwala mu muzyczna wiedza; utwory będące - żeby posłużyć się terminologią Umberto Eco - prawdziwą ''maszynką do interpretacji''. Pod warstwą pozornie najzupełniej spontanicznego ciągu muzycznych skojarzeń kryje się ściśle zaplanowana struktura. W utworze 3 dla 13 jest to fuga, w Koncercie fortepianowym - dodekafoniczna seria, na której opiera się cały utwór. To jednak warstwa dla słuchacza niedostępna; zresztą nie o to chodzi, by ją ujawniać. Wszystkie tworzone w fazie prekompozycji rygory mają służyć lepszej organizacji materiału dźwiękowego, z którego utwór powstanie. [Agata Kwiecińska, W co gra Paweł Mykietyn, Ruch Muzyczny nr 10, 2007 r.]
