Solfeż dwugłosowy cz. II jest metodycznie opracowanym zbiorem ćwiczeń do nauki czytania nut głosem. Nie został zaadresowany dla określonej szkoły czy klasy, ponieważ może być on stosowany na różnych etapach nauczania, zależnie od umiejętności solfeżowych uczniów oraz ich przygotowania.
Inspiracją dla opracowania nowego podręcznika był zbiór 66 ćwiczeń dwugłosowych Zoltána Kodály’a. Ćwiczenia z tego zbioru, niezwykle skuteczne w nauczaniu czytania nut głosem, przerabiałam ze wszystkimi moimi uczniami. Po przerobieniu tych ćwiczeń widoczne były ogromne postępy uczniów w ich umiejętnościach solfeżowych.
W przeciwieństwie do zbioru Kodály’a, w którym znajdują się wyłącznie własne ćwiczenia autora, Solfeż dwugłosowy zawiera przede wszystkim oryginalne utwory różnych kompozytorów polskich i obcych, począwszy od renesansu aż do XX i XXI wieku. Dobór ćwiczeń z twórczości różnych kompozytorów czy epok nie stanowił priorytetowego kryterium konstrukcji podręcznika. Najważniejszym kryterium były tu walory artystyczne i wartość dydaktyczna poszczególnych ćwiczeń, a także możliwość ich realizacji wokalnej. Tym należy tłumaczyć mniejszą liczbę utworów z epoki renesansu czy brak utworów takich kompozytorów jak Chopin, Schumann, Brahms i wielu innych.
Ćwiczenia dwugłosowe w nauczaniu czytania nut głosem pełnią bardzo ważną rolę. Stanowią one najprostszą i tym samym najłatwiejszą pod względem wykonawczym formę wielogłosowości. Mogą być wykonywane przez dwie grupy uczniów, przez dwóch uczniów, a także indywidualnie przez jednego ucznia grającego drugi głos na fortepianie lub odtwarzającego go z nagrania na dołączonej do każdej części podręcznika płycie CD.
Warto podkreślić, że Solfeż dwugłosowy może być bardzo pomocny dla uczniów, którzy chcieliby w krótkim czasie nadrobić zaległości w czytaniu nut głosem lub samodzielnie przygotować się do egzaminów.
W obydwu częściach zbioru znajdują się 173 ćwiczenia dwugłosowe. Zostały one ujęte w odrębnych rozdziałach, które — podobnie jak Solfeż elementarny — systematycznie wprowadzają nowe zagadnienia z zakresu notacji muzycznej, tonalności oraz metrorytmiki. W obrębie poszczególnych rozdziałów ćwiczenia uszeregowane zostały według stopnia trudności, aby mogły być przerabiane w podanej kolejności.
W części I Solfeżu dwugłosowego znajdują się ćwiczenia w tonacjach durowych i molowych do trzech znaków przykluczowych. Część drugą rozpoczyna rozdział o charakterze „wprowadzenia”, w którym zamieszczone zostały ćwiczenia we wszystkich tonacjach występujących w części I, a także ćwiczenia oparte na skalach modalnych i skali góralskiej. Włączenie różnych tonacji i skal do jednego rozdziału ma tu na celu skierowanie uwagi uczniów na cechy tonalne utworów. W dalszych rozdziałach części II znajdują się ćwiczenia w tonacjach durowych i molowych z czterema znakami przykluczowymi, oparte na tonalności rozszerzonej, bitonalne i atonalne oraz z zastosowaniem modulacji, multimetrii, polimetrii i polirytmii.
W rozdziale IV części II zamieszczone zostały ćwiczenia, w których przykluczowe znaki chromatyczne nie odpowiadają występującej w nich tonacji. Są to fragmenty zaczerpnięte z szerzej rozbudowanych kompozycji, utwory z okresu baroku notowane według zasad stosowanych w systemie skal modalnych, a także przykłady z twórczości współczesnych kompozytorów, zawierające wyłącznie przygodne znaki chromatyczne.
Do każdej części zbioru dołączona jest płyta CD z nagraniami głosu przeznaczonego do wykonania na fortepianie.
