Główna teza, w myśl której rezultat działań zespołu kameralnego jest pochodną relacji w nim panujących, rozwijana jest w kolejnych rozdziałach książki poświęconych m.in. analizie dwóch triów fortepianowych polskiego romantyzmu: Trio g-moll op. 8 Fryderyka Chopina oraz Grand trio a-moll op. 17 Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego.
Praca stanowi próbę intelektualnego powiązania teorii z zakresu komunikacji interpersonalnej z praktyką wykonawczą. W odniesieniu do tematu Autorka opiera się na wybranych publikacjach z dziedziny psychologii twórczości oraz muzykologii, a także na doświadczeniach własnych wyniesionych z pracy w VARSOVIA PIANO TRIO.
