IV Sonata to jakby współczesny Brahms. Brahmsowska jest kapryśna nieco, lecz szeroko-oddechowa tematyka, brahmsowska jest krągłość rytmiczna, brahmsowski patos i ,,demonizm" charakteryzuje niektóre partie, zwłaszcza w części IV. Przy niewątpliwym patosie i monumentalności utworu ma on fakturę prostą, klarowną i oszczędną. Zwraca uwagę partia fortepianu nieprzeładowana, a wyrazista, świetnie kontrastująca ze skrzypcami. Utwór niezwykle ważki i dojrzały, formalnie wręcz znakomity, giętkość, jednolitość, jednorodność narracji to jego wielka zdobycz.
