„Spiegel im Spiegel” jest dobrze znanym przykładem stylu Tintinnabuli Arvo Pärta i był używany w wielu filmach. "Spiegel im Spiegel" na skrzypce i fortepian, napisany w 1978 r., ilustruje jego twórcze zasady: ponad ciągłym strumieniem akordów na fortepianie wiolonczela rozwija kantylenę o długich nutach, która wyrasta ze zwięzłych kroków.
Ta kantylena wyciąga szerokie łuki przypominające chorał i coraz bardziej się rozprzestrzenia. W ten sposób powstaje nowa konfiguracja architektoniczna, która podobnie jak kaplica medytacyjna pobudza do refleksji, modlitwy lub pragnienia odkupienia. (Jürgen Köchel)
