Sonata a-moll Franza Schuberta została pierwotnie napisana na fortepian i arpeggione, instrument z lat 20-tych XIX wieku, łączący cechy gitary i wiolonczeli. Ten instrument był używany przez krótki czas, dzięki czemu kompozycja stała się standardowym repertuarem na wiolonczelę i fortepian.
Odręczna część skrzypcowa w ręku Antona Diabellego przechowywana przez Bibliothèque Nationale w Paryżu pokazuje jednak, że część arpeggione sonaty została pierwotnie zaaranżowana na skrzypce, na długo przed pierwszym drukiem w 1871 r. Wprowadzono znaną wersję na wiolonczelę i fortepian. To wydanie jest zasadniczo oparte na autografie Schuberta; część skrzypcowa oparta jest na aranżacji Diabellego.
