Premiera w Vienna Hoftheater 1 maja 1786 roku Wolfang Amadeusza Mozarta i Le nozze di Figaro Lorenza Da Ponte'a może być bezpiecznie uznana za jeden z największych sukcesów operowych wszechczasów. Jednak jego sukces nie był całkowicie spowodowany muzyką Mozarta: wręcz przeciwnie, ze względu na nadzwyczajne wymagania wobec orkiestry (zwłaszcza instrumentów dętych drewnianych), muzyka stanowiła nawet przeszkodę w rozprzestrzenianiu się dzieła poza krajami niemieckojęzycznymi. Przynajmniej równie odpowiedzialny za sukces opery był librecista Lorenzo Da Ponte, któremu udało się przekształcić aktualną i społecznie krytyczną sztukę sceniczną w libretto operowe równie skuteczne, co zabawne.
Ta partytura wokalna oparta jest na wydanym w 1973 roku przez Ludwiga Finschera „Le nozze di Figaro” opublikowanym w „New Mozart Edition” oraz krytycznym komentarzu Ulricha Leisingera opublikowanym w 2007 roku.
Wiele źródeł pierwszej opery Mozarta z trylogii Lorenzo Da Ponte stało się dostępne dla naukowców dopiero po opublikowaniu tomu „Nowa edycja Mozarta”. Należą do nich partytury autografów aktów 3 i 4, obecnie przechowywanych w Bibliotece Jagiello ka w Krakowie, znaczące fragmenty oryginalnych zestawów części oraz akty 2–4 kopii dyrygenta z pierwszego wykonania w 1786 r.
