„Spiegel im Spiegel” jest znanym przykładem stylu Arvo Pärts Tintinnabuli i był używany w wielu filmach.
Arvo Pärts Spiegel im Spiegel ilustruje swoje twórcze zasady: powyżej stałego przepływu akordów na fortepianie wiolonczela rozwija akantilenę w długich nutach, które wyrastają z krótkich kroków. Ta Cantilena wyciąga szerokie łuki przypominające chorał i coraz bardziej się rozprzestrzenia. W ten sposób powstaje nowa konfiguracja architektoniczna, która podobnie jak kaplica mediacyjna pobudza refleksję, modlitwę lub pragnienie odkupienia.
Jürgen Köchel
