Polityka prywatności
Zasady dostawy
Zasady zwrotu
Ponad 20 lat po op. 52 Saint-Saëns ponownie zwrócił się ku gatunkowi etiudy koncertowej. W 1892 roku napisał etiudę, która początkowo miała zostać opublikowana w czasopiśmie, a później miała stać się etiudą nr 1. 1. Kompozytor za radą swego wydawcy Duranda zrezygnował jednak z samodzielnego wydania utworu i do roku 1898 napisał kolejnych pięć etiud, aby uzupełnić nowy zbiór. Dedykacje mają głównie na celu podziękowanie pianistom, którzy zaangażowali się w wykonanie jego muzyki fortepianowej, m.in. Arthurowi De Greefowi, Raoulowi Pugno i Édouardowi Rislerowi. Wkrótce po opublikowaniu wydania w 1899 roku Pablo Sarasate zaaranżował impresjonistycznie brzmiącą etiudę „Les Cloches de Las Palmas” na skrzypce solo, a Risler dwa ostatnie utwory (Tierces majeures chromatiques, Toccata) na dwa fortepiany.
check_circle
check_circle
