Utwór ten, dedykowany Stanisławowi Szpinalskiemu, uczniowi Paderewskiego i znanemu odtwórcy jego Krakowiaka fantastycznego, mimowolnie przywodzi na myśl utwór wielkiego mistrza, lecz niewiele ma z nim wspólnego; kompozycje te należą do dwóch różnych epok. U Grażyny Bacewicz fortepian ma specyficzną ostrość brzmienia, którą podkreśla używanie skrajnych rejestrów, ma swoistą szorstkość i cierpkość akordów zbudowanych z różnych zestawień kwintowo-kwartowo-sekundowych oraz wszelkiego rodzaju mikstur. Wartko płynąca narracja muzyczna, lekka i zmienna, wysnuta jest w tym wypadku z motywów popularnych melodii krakowiaka, które kompozytorka poddaje różnego rodzaju przekształceniom motywiczno-harmoniczno-rytmicznym - niekiedy zwodniczym czy wręcz groteskowym (zamiana trybów dur/moll), jakby przekomarzając się ze słuchaczem. Krakowiak uderza świeżością tryskającej pomysłami, oryginalnej inwencji twórczej, zarazem efektowną i w pełni tego słowa znaczeniu ''koncertową'' brawurą.
Krakowiak koncertowy został nagrodzony na II Konkursie Kompozytorskim im. F. Chopina, ogłoszonym przez Związek Kompozytorów Polskich w 100. rocznicę śmierci kompozytora.
