Podobnie jak w przypadku jego słynnej „Asturii”, transkrypcja „Mallorca” na gitarę Albéniza stała się znacznie bardziej popularna niż oryginalna wersja na fortepian. Prawdopodobnie skomponował ten delikatny, marzycielski „barcarolle” podczas swojej drugiej podróży na Majorkę w maju 1890 roku. Czyniąc to, pozostał wierny swojej zamiłowaniu do przedstawiania w muzyce regionów swojej ojczyzny. Mówi się, że Enrique Granados, który podziwiał Albéniza jako przyjaciela i mecenasa, usiadł przy fortepianie, gdy kompozytor leżał na łożu śmierci, i bardzo go poruszył, wykonując utwór „Mallorca”. Dzisiejsi pianiści mogą zagrać w tę wyrafinowaną pracę w wydaniu ze znakomitym grawerem, który w wydaniu Henle pokazuje również zwyczajową wierność tekstowi muzycznemu.
