Polonez pojawił się jako stylizowany taniec w muzyce artystycznej pod koniec XVI wieku. Swoimi polonezami Chopin zasłużył się także dla swojej ojczyzny, Polski. Ten rodzaj kompozycji zajmował go od wczesnego dzieciństwa. Jego najwcześniejszym dziełem drukowanym był polonez (KK IIa nr 1 g-moll), który skomponował w wieku siedmiu lat. Trzy polonezy op. 71 i KK IVa nr 1–3, 5 i 8, które zostały wydane dopiero pośmiertnie, są dziełami młodzieżowymi z okresu warszawskiego. Siedem wielkich Polonezów op. To utwory dojrzałe. 26 nr 1 i 2 op. 40 nr 1 i 2 op. 44 i 53, a zwłaszcza Polonez-Fantazja op. 61 z 1845/46, ostatnia wielka kompozycja fortepianowa Chopina. W mieszance świętowania i elegancji, siły i gibkości, heroicznego patosu i uroczej łaski wszyscy są świadkami wielkiej sztuki tego kompozytora
