Serenada op. 11 na wielką orkiestrę zajmuje szczególne miejsce wśród wczesnych dzieł Johannesa Brahm'a: jest to nie tylko pierwsze dzieło czysto orkiestrowe, ale rzeczywiście pierwsze (opublikowane lub zachowane) dzieło bez udziału fortepianu.
W przeciwieństwie do wcześniejszych prac ma wyraźny stylistyczny stosunek do wiedeńskiej klasyki. Motywacyjno-tematyczne powinowactwo do końcowego ruchu ostatniej symfonii Haydna jest oczywiste, ale można również wykazać powiązania z Secon Symphony Beethovena - jak na przykład poprzez porównanie drugiego scherza z trio z ruchu scherza Beethovena. To, co czyni tę pracę tak fascynującą, to fakt, że Brahms nie tylko skopiował te modele, ale zamiast tego przedstawił staromodnemu gatunkowi „serenadę” nowe możliwości poprzez rozsądne rozwinięcie klasycznego języka tonalnego.
Rękopis autograficzny Brahma z 1859 r. Był głównym źródłem niniejszego wydania. Ponadto skonsultowano pierwszą edycję z grudnia 1869 r. Oraz, w razie wątpliwości, partyturę orkiestrową. Od czasu do czasu palca pochodzą z Brahmsa.
