Petrarch, współzałożyciel humanizmu i jeden z największych włoskich poetów, pozostawił po sobie setki sonetów w swojej kolekcji „Canzoniere”. W tych sonetach wyraził swoje uwielbienie dla Laury, tajemniczej postaci kobiecej, chociaż nie wiadomo nawet, czy ona naprawdę istniała. Ponad pięćset lat później Liszt ustawił sonety nos. 47, 104 i 123 do muzyki, tworząc liryczne i poetyckie piosenki na fortepian. Wersje na fortepian solo zawarł w drugim tomie („Włochy”) swojego „Années de Pèlerinage” (HN 174). Drugi sonet Petrach nr. 104 jest szczególnie popularny.
