Pod koniec lat 50. XIX wieku, kiedy Rossini komponował tylko dla przyjemności, „Une larme” był małą elegią na kontrabas i fortepian. Ich temat służył także jako podstawa do większego dzieła wariacji na wiolonczelę i fortepian. O pozycji Rossiniego związanej z krótką wersją kontrabasu świadczy między innymi fakt, że nagrał go ponownie w 1858 r. Jako ozdobny autograf dedykacyjny. To mało znane dotąd rosyjskie źródło jest teraz używane po raz pierwszy do krytycznej edycji Urtext. Ponadto, podobnie jak w innych edycjach Henle Urtext dla tego instrumentu, specjalista ds. Kontrabasu Tobias Glöckler oferuje edycję przeznaczoną do strojenia solo i orkiestrowego, którą uzupełnia część solowa z palcowaniem i nazwą linii.
