Pierrot lunaire op. 21

Arnold Schönberg

Pierrot lunaire wyznacza punkt kulminacyjny w okresie twórczości ekspresjonistycznej Schönberga, którego zasadniczą cechą, jak twierdził, było porzucenie centrów tonalnych i systemów odniesienia, jeszcze zanim opracowana dopiero kilka lat później metoda dwunastotonowa miała zastąpić tonalne zasady porządkowania fundamentalnego z zasadami porządkowania dodekafonicznego. Detronizacja tonalności i emancypacja dysonansu doprowadziły do ​​radykalnej zmiany w rozumieniu formy i poziomów intensywności ekspresji muzycznej w jego kompozycjach z około 1907/1908: „I zdecydowanie, czuję to, zmierzam w stronę nowej ekspresji Dźwięki stają się tu niemal zwierzęce, natychmiastowa ekspresja ruchów zmysłowych i duchowych. Prawie tak, jakby wszystko zostało przeniesione bezpośrednio.