III Symfonia należy do gatunku symfoniczno-kantatowego, kultywowanego ze szczególnym upodobaniem prze reprezentantów postromantyzmu i ekspresjonizmu. Ma swobodną formę trójdzielną: dwa skrajne ustępy z udziałem tenor i chóru obrzeżają fragment środkowy Vivace scherzando. Podstawowym jednoczącym elementem konstrukcyjnym decydującym o zwartości formy, jest materiał tematyczny. Temat pozostaje u Szymanowskiego czynnikiem dynamiki formalnej, zachowuje funkcje konstrukcyjną, chociaż w charakterze i typie melodyki dokonują się podstawowe zmiany, praca przetworzeniowa zastąpiona zostaje ustawiczną zmiennością i modyfikowaniem konturów linii melodycznej przez coraz to inne kolorystyczne oświetlenie. Melodyka III symfonii wychodzi poza tonalny centralizm. Faktura III Symfonii - polimelodyczna, niekiedy polifoniczna (w sensie swobodnej imitacji) - jest sumą wiedzy kompozytorskiej Szymanowskiego w zakresie instrumentacji i kolorystyki dźwiękowej. Myśleniu kategoriami sonorystycznymi sprzyjało śmiałe traktowanie harmoniki wyzwolonej ze struktur funkcyjnych. Jeśli chodzi o stylizacje muzyki orientalnej (do której odwołuje się przez czerpanie z poezji perskiej), mamy tu do czynienia ze stylizacja idiomu orientalnego bez używania bezpośrednich cytatów. III Symfonia najpełniej wyraża postawę twórczą Szymanowskiego w tym okresie. Po wyczerpaniu impulsów wyrastających z kultury niemieckiej, Szymanowski uległ oddziaływaniu sztuki romańskiej, kultur starożytnych i wschodnich. (notka na podstawie Wstępu do ''Dzieł'' T. Chylińskiej, PWM 1985)
Autor słów: Jalal ad-Din Rumi, Tadeusz Miciński
Autor opracowania: Teresa Chylińska
Seria: Musica Viva
Wersja językowa wydania: eng, pol
Oprawa: miękka
Postaci: partytura
Format: A4 stojący (210x297 mm)
Wydawca: PWM
