Commencement de siécle napisany na szybko, z myślą o festiwalu Warszawska Jesień 1999 jest w moim odczuciu odpowiedzią na dzieło Stanisława Krupowicza Fin de siecle. O ile Krupowicz w przekorny sposób podsumowywał wiek XX, o tyle Mykietyn daje w swoim utworze zastanawiającą alegorię początku nowego czasu. Zastanawiającą, albowiem aura zabawy, postmodernistycznej gry, królująca w warstwie powierzchniowej, w niewyjaśniony sposób budzi niepokój, jak gdyby antycypując katastrofę. Śmiały dyskurs Mykietyna z postmodernizmem wzbudził szeroki odzew i wiele kontrowersji, jak również oczywiste ukierunkowanie się kompozytora na kontynuację stylu Pawła Szymańskiego. Twórczość tego ostatniego jest jak sądzę już niemalże od samego początku twórczością późną (w znaczeniu głębi, wewnętrznego wytrawienia, aury schyłkowości), trudno zatem potraktować ją jako odskocznię dla własnych idei młodego, początkującego artysty. Mykietyn jednak zaryzykował, dochodząc we wczesnym wieku do głębokich wniosków na temat kondycji współczesnego twórcy i człowieka, stanowiących celne diagnozy muzycznej (i nie tylko) rzeczywistości. [Maciej Jabłoński]
