Łańcuch II jest utworem wirtuozowskim, obfitującym w środki znane z wielkiej tradycji wiolinistycznej. Faktura orkiestrowa, mieniąca się rozmaitymi barwami dźwiękowymi stawia spore wymagania techniczne także przed muzykami orkiestrowymi. Sam kompozytor powiedział o utworze: Łańcuch II komponowałem w latach 1984/85. Tytuł utworu wiąże się z jego formą. W ostatnich latach pracowałem nad nowym typem muzycznej formy, która opiera się na dwóch niezależnych warstwach. Sekcje w każdej z nich zaczynają się i kończą w innych momentach. Fakt ten ma usprawiedliwiać tytuł Łańcuch. Poprzednio skomponowałem już jeden taki utwór, Łańcuch I na zespół solistów, ale Łańcuchy nie stanowią cyklu i są całkowicie niezależnymi utworami. Łańcuch II na skrzypce i orkiestrę składa się z 4 części: 1. Ad libitum, 2. A battuta, 3. Ad libitum i 4. A battuta-ad libitum-a battuta. W częściach ad libitum element przypadku odgrywa pewną rolę. Należy to do repertuaru mych środków wyrazu od 1960 i stale dostarcza nowych możliwości. Jednakże przedmiotem mych zabiegów w ostatnich latach jest organizacja dźwięków (tj. harmonia, melodia, polifonia). W moim przekonaniu tradycyjna skala 12-dźwiękowa nie została jak dotychczas całkowicie wykorzystana, w szczególności w dziedzinie harmoniki. Wierzę, że jest jeszcze wiele możliwości do odkrycia w całkowitej niezależności od 12-tonowej doktryny Schoenberga.
