Podstawę źródłową sześciu studiów autorstwa: E. Witkowskiej-Zaremby, N. Albarosy, J. Szandrei, T. Maciejewskiego, P. Gancarczyka i E. Zwolińskiej - prezentowanych w niniejszym tomie stanowią przechowywane w zbiorach polskich rękopisy powstałe w okresie od jedenastego do szesnastego wieku, zawierające zapisy muzyki wokalnej sporządzane w celach praktycznych, a także traktaty teoretyczne, których integralną część stanowiły diagramy służące konceptualizacji zjawisk muzycznych. Notacja muzyczna badanych rękopisów mieści się zasadniczo w ramach systemów notacyjnych znanych ze źródeł zachodnioeuropejskich. Systemy owe dopuszczały wszakże pewien margines swobody, tolerując obecność cech swoistych, które nadają niektórym przekazom charakter unikalny. Autorzy niniejszego tomu poświęcili owym cechom szczególną uwagę, wyznaczając w ten sposób jeden z głównych punktów ciężkości przeprowadzonych badań. Drugi tego rodzaju punkt dotyczy powiązań notacji muzycznej z koncepcjami teoretycznymi, procedurą kompozytorską i praktyką wykonawczą. Faksimilia prezentowane w tym tomie stanowią fragment dokumentacji fotograficznej prowadzonej w miarę realizacji zaprojektowanych badań. Są zaledwie okruchem z bogactwa cyrograficznej kultury muzycznej w Polsce, bogactwa wynikającego nie tylko z formy graficznej i dekoracyjności, ale - co bardziej istotne - z faktu jednoczesnego występowania rozmaitych sposobów zapisywania muzyki, niekiedy w jednym i tym samym kodeksie, oraz ze swoistej anachronii polegającej na współistnieniu systemów notacyjnych - z punktu widzenia nowożytnej historiografii muzycznej - odległych o stulecia.
