Missa brevis K.140 (Anh. 235d = nr 5) zajmuje szczególną pozycję, ponieważ zbliża się do mszy pasterskiej, rodzaju nie reprezentowanego w żaden inny sposób w twórczości Mozarta. Jak w żadnym innym przypadku mszy, dominują pieśniowe, pełne wdzięku melodie; tylko główna część Credo i pierwsza część Agnus Dei wyróżniają się poważnym, uroczystym nastrojem.
Nowe, ważne dowody na autentyczność utworu wyszły na jaw poprzez odkrycie starych części, które zostały napisane w czasach, w których niemożliwe byłoby fałszywe przypisanie dzieła innego kompozytora Mozartowi: kopia w klasztorze Kremsmünster, która według Altman Kellner został napisany w Salzburgu „ok. (wkrótce po) 1770 r.” oraz kopia Heiliga Kreuza Klostera z Augsburga, z których trzynaście części zawiera oznaczenia autografów W. A. Mozarta. Dłoń mistrza jest jednoznaczna.
