Część 1. tomu VII „Historii Muzyki Polskiej”. Omawia sytuację kultury muzycznej od okupacji do roku 1975 i charakteryzuje najważniejsze zjawiska tego czasu: neoklasycyzm, dodekafonię i sonorystykę.
Książka zasadniczo przeznaczona wedle intencji wydawcy dla czytelnika niepolskiego. Stąd więc obecność rozdziałów historycznych, tłumaczących, skąd się wzięła Polska na mapie Europy międzywojennej, jak przedstawiała się jej kultura i sztuka, a także jaka była sytuacja materialna tej kultury. W pracy tej znalazł się także rozdział o losach twórczości polskiej podczas II wojny światowej, podczas okupacji hitlerowskiej i sowieckiej. Część analityczna jednak zaczyna się dopiero od muzyki powojennej. Układ jest chronologiczno-rzeczowy, to znaczy, pierwsza połowa książki omawia muzykę neoklasyczną (do około roku 1956), ale w porządku rzeczowym według problemów, jakie autorowi udało się zauważyć. Analogicznie, część druga omawia techniki późniejsze: dodekafonię i serializm oraz warsztat sonorystyczny. W książce znalazło się ponadto omówienie generacji kompozytorskich oraz życia muzycznego w jego rozmaitych przejawach.
Cykl wydawniczy „Historia Muzyki Polskiej” składa się z 12 tomów omawiających kolejne epoki historii muzyki: średniowiecze, renesans, barok, klasycyzm, romantyzm, okres między romantyzmem a współczesnością i współczesność. Wszystkie książki wchodzące w skład cyklu, zostały napisane przez wybitnych muzykologów, znawców okresów, którym poświęcili swoje prace.
