Pisma Konstantego Regameya stanowią istotny fragment obrazu polskiej estetyki muzycznej szczególnie lat 30. XX wieku i w znaczący sposób dopełniają dokonania estetyki akademickiej tego okresu zdominowanej przez teorie Romana Ingardena Zofii Lissy i Stefanii Łobaczewskiej. Regamay oceniany był jako polemista i szermierz myśli muzycznej otwierającej nowe perspektywy i jako główny rzecznik obozu muzycznego postępu wnikliwie systematyzujący współczesne mu tendencje stylistyczne. Największą rolę w jego koncepcjach estetycznych odegrały dwie teorie rozbudowany system filozoficzny Józefa Hoenego-Wrońskiego oraz estetyczna teoria Czystej formy Stanisława Ignacego Witkiewicza.
