Roziskrzona, błyskotliwa miniatura wirtuozowska powstała w 1855 roku, kiedy rozpoczynał się szczytowy okres sławy i kariery wiolinistycznej Wieniawskiego. Scherzo zadedykowane zostało Lambertowi Massartowi profesorowi Konserwatorium Paryskiego, nauczycielowi Wieniawskiego. Utwór należy do kategorii miniatur wirtuozowskich, nosi jednak charakter mniej salonowy niż inne miniatury Wieniawskiego, jak choćby Capriccio-Valse op. 7, czy Romance sans paroles et Rondo élégant op. 9. Wydany został w wersji na skrzypce solo z towarzyszeniem fortepianu, kompozytor jednak planował także wersję utworu na skrzypce z towarzyszeniem orkiestry, o czym świadczy zachowany autograf partytury, a co dowodzi, iż przeznaczał tę kompozycję do wykonywania raczej w salach koncertowych nie zaś w salonach. Utwór napisany jest z rozmachem, daje soliście sposobność zaprezentowania biegłości technicznej, zarazem jednak nie brak mu charakterystycznej dla Wieniawskiego lirycznej, słodkiej kantyleny.
