Pour violon avec accompagnement de piano op. 3 (seria A tom 12). Souvenir de Posen op.3 powstało prawdopodobnie w pierwszej połowie 1854 roku w Poznaniu, w okresie, gdy dziewiętnastoletni Henryk Wieniawski koncertował wspólnie z młodszym bratem, pianistą Józefem. Henryk zadedykował op.3 Jeanette de Niemojowskiej, córce Ludwika Niemojowskiego. Mazurek ten wywarł szczególnie silne wrażenie na publiczności poznańskiej podczas koncertów braci Wieniawskich, z których ostatni odbył się 4 lipca 1954 roku. Utwór mimo swej prostej budowy i mniejszej niż w innych dziełach Wieniawskiego liczby trudności technicznych, nosi wyraźne cechy indywidualnego stylu kompozytorskiego słynnego wirtuoza przedstawiciela francusko-belgijskiej szkoły skrzypcowej. Słychać w utworze temperament i żywiołowość, piękno kantyleny wdzięcznej i bezpretensjonalnej, grę wielodźwiękową, pojedyncze i podwójne flażolety oraz fragmenty grane na wybranej strunie aż do najwyższych pozycji wszystko to, co znamionuje styl utworów Wieniawskiego: połączenia piękna melodii z błyskotliwością chwytów wiolinistycznych dla uzyskania całości poruszającej, niekiedy wzruszającej i zachwycającej. [ ze wstępu Magdaleny Chylińskiej]
