Druga sonata skrzypcowa Schumanna powstała w październiku/listopadzie 1851 r., zaledwie kilka tygodni po pierwszym utworze na tę kombinację instrumentów (HN 428). Wysoce wirtuozowska sonata, zwłaszcza w finale, charakteryzuje się ścisłym tematem poszczególnych części. Wilhelm Joseph von Wasielewski, późniejszy biograf kompozytora, relacjonował, że „uśmiechając się życzliwie” kompozytor powiedział mu: „Nie podobała mi się pierwsza sonata skrzypcowa; więc napisałem drugą, która, mam nadzieję, jest lepsza”. Schumann najwyraźniej odnosił się do wielkich różnic w treści wyrazowej: O ile pierwsza trzyczęściowa sonata wydaje się raczej melancholijna i mroczna w całości, o tyle druga „Wielka Sonata” z czterema częściami kipi energią i kończy się dźwięcznym D-dur.
