Scherzo-Tarantelle g-moll op. 16 został skomponowany w 1855 roku i poświęcony Lambertowi Massartowi przez jego zaledwie dwudziestoletniego ucznia. Utwór ten, pierwotnie napisany na skrzypce i fortepian, zyskuje nowe, jak dotąd nieznane, cechy dzięki transkrypcji Arnolda Rezlera na skrzypce solo i zespół kameralny (cztery skrzypce i wiolonczelę). Blask instrumentacji i nowe harmonie sprawiają wrażenie, jakby usłyszała oryginalną kompozycję raczej niż jej aranżację. Nie sposób tu zauważyć ingerencji innego muzyka. Dodatkową wartością aranżacji jest możliwość wykorzystania pracy w nauczaniu szkolnym: przyłożenie wiolonczelisty do klasy skrzypiec pozwoli młodemu soliście na obcowanie nie tylko z pianistami-akompaniatorami, ale także z grupą muzyków, którzy są w stanie zapewnić koloryt orkiestrze.
