Camille Saint-Saëns
Violinsonate Nr. 1 d-moll op. 75
Pierwotnie planowany tylko jako mały duet na skrzypce i fortepian, kompozycja rozrosła się jesienią 1885 roku do dużej sonaty. Ich pierwsze występy były dla Saint-Saënsa więcej niż otrzeźwiające, ponieważ skrzypkowie nie sprostali zwłaszcza wirtuozowskim wymaganiom finału. Nazwą to „sonatą hipogryfa”, powiedział swojemu wydawcy, aby wskazać, że partię skrzypiec może opanować tylko mityczne stworzenie. W międzyczasie sonata w dużej mierze straciła swoją grozę i pomimo, a nawet z powodu swoich technicznych wyzwań, jest jednym z najpopularniejszych dzieł muzyki kameralnej francuskiego mistrza.
Po raz pierwszy wydanie Urtext uwzględnia wszystkie zachowane źródła dzieła.
