Z trzech sonat skrzypcowych Wielka Sonata c-moll op. 45 jest dziś najbardziej znanym. I niesprawiedliwie, ponieważ dwie wczesne sonaty urzekają radością z gry i świeżym, młodzieńczym tonem. Co więcej, mogą grać także zaawansowani studenci ze względu na nieco mniejsze wymagania techniczne. Napisana w 1867 r. Sonata skrzypcowa G-dur op. 13, wyraźnie czerpie entuzjazm Griega z norweskiej muzyki ludowej; szczególnie żywe ruchy zewnętrzne przyjmują za swój wzór tradycyjny „skokowy taniec”. Oprócz drugiego wydania drukowanego z 1887 r. Zrewidowanego przez samego Griega, rękopis autografów w Sztokholmie był również konsultowany w tym wydaniu, oferując tym samym optymalnie ustalony tekst muzyczny.
