W epoce klasycznej i aż do XIX wieku trio fortepianowe można było nazwać „modnymi akcesoriami”. To nie przypadek, że Beethoven, podążając śladami Haydna i Mozarta, podjął ten gatunek i stworzył w sumie 13 własnych trio fortepianowych. Drugi tom zawiera dwa trio fortepianowe op. 70 i trio op. 97, a także Wariacje piosenki „Ich bin der Schneider Kakadu” op. 121a. Przydomek „Geistertrio” (Ghost Trio) Trio op. 70 nr 1 wywodzi się, jak zwykle, nie z Beethovena, ale został bez wątpienia przekazany utworowi z powodu strasznego, tajemniczego dźwięku powolnego ruchu. The Archduke Trio op. 97 został nazwany na cześć arcyksięcia Rudolfa i jest bez wątpienia najważniejszą tego rodzaju kompozycją Beethovena. Z ponad 45 minutami jest to także jego najdłuższe trio fortepianowe. Chociaż napisany w 1810/11, został opublikowany dopiero w 1816 roku.
Piano Trio (Ghost Trio) D major op. 70,1
Piano Trio E flat major op. 70,2
Piano Trio (Archduke Trio) B flat major op. 97
Piano Trio (Variations on the Song "Ich bin der Schneider Kakadu") G major op. 121a
