W okresie klasycznym, a także w XIX wieku, trio fortepianowe były czymś w rodzaju modnego akcesorium muzycznego. Był więc dobry powód, aby Beethoven również zaangażował się w ten gatunek, idąc za przykładem Haydna i Mozarta. W sumie opuścił 13 trio fortepianowe. Utwory zawarte w tomie III prawie wszystkie wykazują kilka osobliwości: opus 44 również nie jest na przykład kompletnym trio, ale składa się tylko z jednego ruchu wariacyjnego! WoO 37, napisany, gdy Beethoven był jeszcze w Bonn, uderza swoją partyturą (fortepian, flet i fagot). Napisał WoO39 dla Maximiliane, najmłodszej córki rodziny Brentano, „aby zachęcić ją do gry na pianinie”. Op. 38 jest opracowaniem Septeta op. 20 na fortepian, klarnet i wiolonczelę, a ostatni utwór przyszedł do nas tylko w jednym szkicowniku z okresu Bonn Beethovena. Żadna z tych prac nie ma znaczenia głównych trio fortepianowe Beethovena; niemniej jednak pozostają świadkami jego najwyższego kunsztu.
Trio E flat major op. 44
Trio for Piano, Flute and Bassoon G major WoO 37
Trio for Piano, Clarinet (Violin), Violoncello E flat major op. 38
Trio for Piano, Violin and Violoncello B flat major WoO 39
Trio for Piano, Violin and Violoncello E flat major WoO 38
Trio E flat major Hess-Verz. 48
