Beethoven napisał swoją Sonatę op. 17 dla Johanna Wenzela, jednego z najsłynniejszych graczy na rogu w jego czasach. Według anegdoty ucznia Beethovena, Ferdynanda Riesa, ukończył ją dopiero w przeddzień premiery. Niemniej jednak dzieło było porywającym sukcesem.
Ponieważ część tubowa wymaga mistrzowskiej techniki, wydawca pierwszego wydruku, Tranquillo Mollo et Comp., Wydał utwór w 1801 roku z alternatywną częścią na wiolonczelę. Ponieważ rękopis nie przetrwał, Jonathan Del Mar oparł swoją krytyczną naukowo edycję głównie na tej pierwszej grafice.
Misha Donat przedstawia pouczającą przedmowę o historii i genezie dzieła (Eng / Ger), a wydanie uzupełnia krytyczny komentarz (Eng) z pełnym opisem źródeł.
